سوگند

مهتاب مرده است /

در من ستاره نیست /

اما به چشمان تو سوگند /

از آسمان پرم /

من این عهد را باور کردم

می خواستم آسمان را حس کنم

اما درست هنگامی که به یک قدمی اش رسیدم

ترسیدم

و اون زمانی بود که گفت

امشب نقش تاریک دلم نورانی ست / 

. . .

امشب تمام شدم در نهایت مهربانم /

. . .

اما نخواست بگه ادامه ی

امشب مهربانی مرا همراه هست که . . .

و من ترسیدم که حدس بزنم

و من ترسیدم باور کنم که داره اتفاق می افته

و زمانی شهامت باورش را پیدا کردم که دیر شده بود

خیلی دیر