بر بستر خاک اسطوره ای مان
با تکیه بر ستون های تخت جمشید روییدیم
ریشه هامان
به آب دریای خزر و خلیج همیشگی فارس سیراب گشت
تیغ ها بر شاخسار و تبرها بر پیکرمان فرود آمد
گرمای تموز و سرمای زمستان تنمان را سوزاند
بس خزان بی ترحم از سرمان گذشت
ایستادیم
و جز بر آستان خداوند سر خم نکردیم
و اینک در بهاری دیگر
رویش برگ های سبز و شکوفه های سپیدمان را
به نظاره می نشینیم